راز ظرف چوبی در کارگاه کوچک، میان بوی خوش چوب گردو، ظرفی آرام‌آرام از دل الوار سر برآورد. دست‌هایم، با وسواس، خطوط را یکی پس از دیگری تراشیدند، نقش‌ها را جان دادند، و چوب سرد را به اثری زنده بدل کردند. ظرفی که می‌دانستم قرار است داستانی در خود پنهان کند. زمانی که کار به پایان رسید، دست کشیدم روی بافت نرم و گرمای چوب. ظرف چوبی، حالا دیگر فقط یک وسیله‌ی ساده نبود؛ حامل قصه‌ای بود از رهایی، جاودانگی، و زیبایی. چوب گردو، با رگه‌های کهنش، داستان سال‌های رفته را در دل داشت، و نقش‌هایی که روی آن تراشیده بودم، قصه‌ی جاودانگی را زمزمه می‌کردند. چند روز بعد، ظرف را روی طاقچه‌ی آتلیه گذاشتم. اولین کسی که آن را دید، با حیرت گفت: “این فقط یک ظرف نیست… این یک رویاست که در چوب زنده شده.” شاید راست می‌گفت. شاید هم هر ظرفی، هر دست‌ساز هنری، چیزی فراتر از آن چیزی بود که به چشم می‌آمد—تکه‌ای از روح سازنده‌اش که در میان رگه‌های چوب جاودانه می‌شد.