«امیر کبیر» نوشته عباس اقبال آشتیانی (1334-1275) یکی از منابع ارزنده برای شناخت امیر بزرگ ایران است. در وطن‌پرستی امیر و آرزوی او برای داشتن ایرانی مستقل و آباد نباید تردید کرد. او حتی پیش از آن‌که به مقام صدراعظمی برسد در مقام و مناصب دیگر نیز با درایت عمل می‌کرد و هرگز در سیاست و خدمات دولتی و ارتباط با دربار برای حفظ موقعیت خود در نزد شاه از ایده‌های ماکیاولیستی پیروی نکرد. وی رجلی بود که آرزوی مدرن کردن ایران را داشت و در شمار کسانی است که مدرنیته را وارد ایران کردند. دارالفنون او، نخستین مدرسه مدرن ایران بود. او از مطبوعات و روزنامه‌ها حمایت می‌کرد و می‌خواست دانش سالم و مفید غربی با تخصص بومی ایرانی درهم آمیزد و گره‌های فروبسته را بگشاید. از بُعد سیاسی نیز خدمات امیرکبیر در اوضاع آشفته سیاسی اجتماعی آن دوران قابل اعتناست. او را در تدبیر و خردمندی همپایه خواجه نظام‌الملک و خواجه رشیدالدین فضل‌الله دانسته‌اند. روستایی فقیری از مردم هزاوه فراهان که پدرش کربلایی قربان هم آشپز میرزاابوالقاسم قائم‌مقام و هم ناظر خرید خانه او بود.