یه روزی بود که هیچ‌چیز سر جاش نبود... دلم می‌خواست زمان وایسته، یا حداقل یه نشونه بهم بده که هنوز قشنگیا تموم نشده. بعدش اون ساعتو دیدم... بند گوی طلاییش، مثل زنجیر خاطراتی بود که نمی‌خواستم فراموش شن، صفحه‌ی کرمی و سفیدش، مثل آرامشی که دلم می‌خواست و اون مشکیِ وسطش، یه تلنگر بود؛ که توی هر نرمی و لطافتی، یه نقطه‌ی جدی هست... یه حقیقت، یه "منِ واقعی". این ساعت فقط یه وسیله نیست یه حسه... یه همراه. برای دختر یا زنی که گاهی قوی و پرغروره، و گاهی دلش فقط یه لحظه آرامش می‌خواد. اگه تورو هم صدا زد، بدون که اشتباه نکردی… بعضی چیزا، از دل انتخاب می‌شن نه از چشم.