صمد بهرنگی نویسندگی را با طنز نویسی آغاز کرد. در دانشسرا همراه دو تن از دوستانش روزنامه ی فکاهی دیواریی به نام «خنده» می نوشت که بسیار هوادار داشت. از سال 1336 مقاله ها و قطعات فکاهی و طنز آمیز او در «توفیق» منتشر می شد و این کار3، 4 سالی دوام داشت. یک مقاله نیز در ماهنامهٔ کشکیات منتشر کرد و قصد داشت با آن همکاری کند که مجله خوابید. مطالب طنز دار صمد در مهد آزادی و مهد آزادی آدینه نیز چاپ شد که منتخب آنها جزو «مجموعه مقاله ها» یش آمده است. بهرنگی در 1339 نخستین داستان منتشر شده خود به نام عادت را نوشت؛ که با تلخون در 1340، بی نام در 1342، و داستان های دیگر ادامه یافت. او ترجمه هایی نیز از انگلیسی و زبان ترکی استانبولی به زبان فارسی و از فارسی به زبان ترکی آذربایجانی (از جمله ترجمهٔ شعرهایی از مهدی اخوان ثالث، احمد شاملو، فروغ فرخزاد، و نیما یوشیج) انجام داد. این کتاب متن کامل قصه های صمد بهرنگی می باشد.