جاکلیدی «ساتورِ برنجی»‌مون رو تو آخرین گشت‌وگذارم تو بازار فلزکارای زنجان شکار کردم؛ همون شهری که همه با چاقوهاش می‌شناسنش. طبق رسم ‌«دست‌چین‌های مارکو» فقط چند تا برداشتم که توی کوله جا بشه؛ یعنی موجودی خیلی محدوده و اگه تموم شه تا سفر بعدی خبری نیست. به دلت نشست، معطل نکن! 😉 روال همیشگی «دست‌چین‌های مارکو»: کم، خاص، مستقیم از سازنده. نگهداری بی‌دردسر برقش کدر شد؟ یه دستمال + خمیردندون (یا آب‌لیمو نمکی) کافیست. مواد شیمیایی قوی (استون، وایتکس) ممنوع؛ آبکاری دست‌سازش رو می‌سوزونه. تلنگر مارکویی: ما همیشه بارِ چمدونی میاریم، نه انبارداری. پس اگه این ساتور مینیاتوری به دلت نشست، معطل نکن؛ بعدش باید صبر کنی تا دوباره راهی زنجان شم! 😉