روحانیت، نهادی است که دارای ساختار و کارکردهایی مختص به خود است. این کارکردها را می توان به دو دسته کلی (سنتی و موقعیتی) تقسیم کرد. کارکردهای موقعیتی روحانیت، به آن دسته از وظایف و کارکردها اشاره دارد که برحسب موقعیت های تاریخی آفریده میشوند. همکاری یا مخالفت با قدرت حاکم، مصانعه و یا تصدی گری روحانیت در عرصه سیاست ورزی، گونه هایی از کارکردهای موقعیتی او هستند که بنا به شرایط تغییر مییابند. بدون تردید، روحانیت در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی به چنان موقعیتی دست یافته و سرنوشت خود را با مسائل عمومی تر پیوند زده است. این اثر می کوشد فرصتها و تهدیدهای برآمده در چنین شرایطی را بازخوانی کند، تا از رهگذر آن بتواند ضریب کارآمدی روحانیت را بالا ببرد. منبع: پژوهان