صبح زود بود، هنوز آفتاب کامل بالا نیومده بود. "رادین" با چشم‌های نیمه‌باز، به سمت میز گیمینگش رفت. مسابقه‌ی امروز مهم بود—یه رقابت بین‌المللی که می‌تونست مسیر حرفه‌ای‌شو عوض کنه. ولی قبل از هر چیز، یه جرعه از قهوه‌ی تلخش لازم داشت. اون قهوه توی یه ماگ خاص بود. سفید، با طرحی ساده اما پرغرور: "Persian Gamer". هر بار که ماگ رو بلند می‌کرد، انگار یه انرژی خاص ازش منتقل می‌شد. نه فقط کافئین—یه حس تعلق، یه یادآوری از اینکه حتی اگه توی یه اتاق کوچیک توی تهران نشسته، صدای بازی‌ش می‌تونه تا اون‌ور دنیا بره. رادین توی مسابقه، با تمرکز و دقتی عجیب بازی کرد. هر بار که حس می‌کرد داره عقب می‌افته، یه جرعه از اون ماگ می‌نوشید. انگار هر قطره‌اش پر بود از خاطرات شب‌های طولانی تمرین، شکست‌های تلخ، و پیروزی‌های شیرین. در نهایت، وقتی اسمش به عنوان قهرمان اعلام شد، لبخند زد و ماگ رو بالا گرفت. نه برای نوشیدن، برای نشون دادن. ...